październik 2001 r.

Sztuka jest walką z każdą postacią tyranii: z tyranią głupoty, racjonalizmu, ideologii, stereotypów, dogmatów, sensu, bezsensu, wielkości, marności, samotności, uciech, nawyków, śmierci, tradycji, nowości, mody, stylu, języka i innych pułapek.
W tej walce nie ma środków lepszych i gorszych: ważne jest, by dzieło się spełniało według swej własnej logiki i potrzeb.

ME@MOR.HEART.T – NAUKA SŁUCHANIA KOŚCI

– INSTALACJA DŹWIĘKOWA

Wszędzie wokół biją serca, ale usłyszeć je można tylko pojedynczo, kiedy się przyłoży ucho.
Każde uderzenie, to jedno więcej w historii i jedno mniej do końca:
bum-bum, bum-bum, bum , bum.
Słuchaj, póki możesz, bo bez słyszenia żaden pies nie zaszczeka, śpiewak niczego nie zaśpiewa, serce nie zabije, ciało nie zatańczy.
Trzeba by kości nauczyć słuchania, tak by mogły same dalej tańczyć taniec.

Tomasz Sikorski (ur. 1953) studiował w latach 1974-79 na Wydziale Rzeźby i Architektury Wnętrz w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jest artystą niezwykle wszechstronnym, używającym wielorakich środków wyrazu. W latach 70., jako uczestnik ruchu awangardowego w sztuce, realizował prace o charakterze konceptualnym – m.in. działania, performances, zajmował się też fotografią artystyczną i dokumentalną. W latach 80. powstało szereg cyklów malarskich i instalacji malarskich Sikorskiego, artysta kontynuował twórczość w zakresie sztuki performance, wykonywał prace fotograficzne oraz graffiti. W latach 90. powstało wiele realizacji o charakterze rzeźbiarsko-architektonicznym. Sikorski jest również autorem filmów artystycznych, rysunków, druków i prac z dziedziny sztuki poczty, spektakli audiowizualnych i multimedialnych, instalacji przestrzennych i environments. W 1976 roku założył i prowadził do 1978 roku (z T. Konartem) Galerię w Klubie Mospan Politechniki Warszawskiej (później Galeria P.O.Box 17). W latach 1979 -1987 prowadził (z J. Onuchem) Pracownię Dziekanka, interdyscyplinarny ośrodek artystyczno-edukacyjny Akademii Sztuk Pięknych i Akademii Muzycznej w Warszawie. W latach 1984-88 wykładał w USA. Od 1992 roku prowadzi Pracownię Przetwarzania Obrazu i Intermediów w Instytucie Sztuki i Kultury Plastycznej Uniwersytetu Zielonogórskiego.

Charakterystycznym rysem twórczości Sikorskiego, jest łączenie poszukiwań formalnych w obszarze języka artystycznego z ogromną wrażliwością i treściami odnoszącymi się do wewnętrznego świata duchowości człowieka, których uniwersalny przekaz wykracza daleko poza rozwiązania czysto formalne. Sztuka Sikorskiego oscyluje na styku subiektywnej wyobraźni i świata odwiecznych symboli i archetypów, dąży do zintegrowania intelektu z intuicją, emocji z doświadczeniem i – przekraczania języka.

(Ewa Gorządek, CSW, 2001)