15 lipca – 15 sierpnia 2005 r.
Malarz maluje psa
(…) Twórczość Zdzisława Nitki omawia się najczęściej w kontekście nowej ekspresji, sytuując ją wśród rozmaitych transawangardowych manifestacji artystycznych. Kwalifikacja ta jest do pewnego stopnia słuszna, lecz szufladka ekspresjonizmu, w której zwykło się umieszczać jego obrazy, staje się chyba dla nich coraz bardziej ciasna i niewygodna. Warto oczywiscie przypominać, że ekspresjonizm i nurt nowej ekspresji stanowią dla artysty ważny punkt odniesienia, lecz wydaje mi się, że zbytnie eksponowanie ekspresjonistycznego rodowodu twórczości Nitki przesłania wiele istotnych jej walorów i kieruje percepcję w stronę tych treści i cech, które niejednokrotnie mają jedynie drugorzędny charakter. (…)
Większość tytułów, które Zdzisław Nitka nadaje swoim obrazom, ujawnia ich pochodzenie, zawiera genealogiczną wskazówkę, jakby artyście zależało na tym, żeby wyraźnie określić, jakie “cudze” obrazy mieszkają w jego wyobraźni. I tutaj napotykam w sobie na kolejne zdziwienie. Kiedy bowiem owe obrazy pojawiają się na płótnach Nitki wydają się być zaskakująco niewinne i dziewicze.
Marek Śnieciński
ARTEON magazyn o sztuce 5/2002
Wystawa dofinansowana przez Prezydenta Miasta Jeleniej Góry
Nota biograficzna
Zdzisław Nitka
Urodzony w Obornikach Śląskich 26 stycznia 1962r.
1974 – oglądając w podręczniku szkolnym prace Vlamincka, Van Gogha i Braque`a, postanawia zostać malarzem
1976 – 81 – uczy się w Liceum Plastycznym we Wrocławiu u profesorów: Zbigniewa Paluszaka i Jerzego Rosołowicza. Dużo maluje w plenerze z Bogusławem Story i Zbigniewem Mrugałą, przyjaciółmi z klasy.
1979 – ogląda wystawę “Die Brücke” w Muzeum Narodowym we Wrocławiu.
1981 – 82 – po maturze nie dostaje się do Wyższej Szkoły Plastycznej. Podejmuje pracę jako makieciarz w gazecie “Solidarność Dolnośląska”. Zostaje internowany przez cztery miesiące w więzieniu w Nysie. Przyjety na pierwszy rok malarstwa uczelni wrocławskiej. Ślub z Jolą.
1983 – 85 – powstają prace inspirowane sztuką Paula Klee, m. in.:”Pies nie chce przyjąć kiełbasy od umunurowanego” – w pracowni prof. Jerzego Zyndwalewicza oraz prace abstrakcyjne z użyciem worków jutowych i collages z fotografiami brutalnych scen wojennych.
1986 – Wystawa indywidualna w domu Doroty i Artura Łyczbów. Poczatek korespondencji z Georgiem Baselitzem. Udział w “Ekspresji lat 80 – tych” w BWA w Sopocie. Pokazuje m. in. obrazy: “Płód zjedzony i zwrócony przez psa” i żołnierza bez głowy “1914 – 1918″.
W wywiadzie dla Krzysztofa Stanisławskiego o Nowej Ekspresji:”…Te obrazy szokują, ale one są humanistyczne”.
1987 – Dyplom z Malarstwa pod kierunkiem profesora Józefa Hałasa.
Rok w wojsku. W tym czasie odmawia udziału w wystawie “Co słychać”, Z. N.:”Byłem w dołku”.
1988 – 90 – rozpoczyna pracę w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, pracownie profesorów: Józefa Hałasa i Aleksandra Dymitrowicza. Wystawia w prezentacjach sztuki polskiej w kraju…“Arsenał 88”, “Świeżo malowane”, “Red and White”, “III Biennale Sztuki Nowej”, “Krytycy o nas”, “Młody Wrocław” i za granicą… Kopenhaga, Moskwa, Amsterdam, Berlin.
Otrzymuje od Georga Baselitza pracę na papierze pt.”Maler Nitka”.
1991– Jego obraz “1914 – 1918” ilustruje początek konfliktu w Zatoce, na pierwszej stronie “Le Monde Diplomatique”. Jest prezentowany w telewizyjnej “Galerii 37 milionów” Franciszka Kuduka. Wystawia z Robertem Jakesem (“Wild Thing”) w Oxford, Nottingham, Winchester, Gdyni i Szczecinie oraz w “Konfrontacjach Artystycznych” w Toruniu, największym pokazie sztuki lat 80 – tych w Polsce, z obrazami Baselitza, Kiefera, Pencka, Lüpertza, Gruppy czy Skarbka. Inne wystawy – “Polnische Malerei der 80 – Jahre”, Frankfurt am Main, Düsseldorf.
1992 – wystawa indywidualna, Bruksela.
1993 – “Polish Drawings Now”, Visual Arts Museum, New York. Poznaje Mariana Krasonia, który jest właścicielem znacznej kolekcji prac Nitki.
1995 – wystawa w krakowskim “Zderzaku”.
1997 – razem z żoną tworzy prywatne Muzeum Ekspresjonistów w ich domu w Obornikach Śląskich.
1998 – maluje portrety muzyków z grupy The Rolling Stones, które zostaja im wręczone podczas koncertu w Polsce. Od tego roku wraz z żoną i ich przewodnikiem Waldemarem Gizą odwiedza pracownie polskich artystów ekspresyjnych: Jerzego Panka, Wiesława Obrzydowskiego, Edwarda Dwurnika, Eugeniusza Markowskiego i Tadeusza Dominika.
Ostatnie wystawy indywidualne:
2001 – Galeria Działań, Warszawa
2002 – Galeria Pokusa, Wiesbaden, Galeria Bielska BWA, Bielsko – Biała (retrospektywa)
2003 – Bałtycka Galeria Sztuki, Ustka
2004 – Arkada Sztuk, Sopot, Galeria Entropia, Wrocław
2005 – Ratusz St. Johann, Saarbrücken, Galeria Entropia, Wrocław, Galeria Pokusa, Wiesbaden, BWA, Jelenia Góra
Ostatnie wystawy zbiorowe:
2000 – “Sztuka Polska XX wieku”, Muzeum Narodowe, Wrocław
2001 – “Genius Loci – Wrocław”, Muzeum Architektury, Wrocław, “Młodzi Czterdziestoletni”, Ratusz Nowego Miasta, Praga
2002 – “Kunst aus Polen”, zamek Kleinniedesheim
2003 – “Kolekcja 1998 – 2003”, Muzeum Narodowe, Wrocław
2004 – “Euroart – 1 Biennale Sztuki”, Świnoujście, “Oblicza Ekspresji”, Galeria na Solnym, Wrocław, “Warszawa w Wilnie”, Galeria Arka, Wilno, “Teraz tu pokazujemy”, ZPAP Jatki, Wrocław
2005 – “Polen kommt – 12 Maler aus Polen”, Berlin, Kiel, Aachen, Krefeld, Bonn…/”Rok Polski w Niemczech”/
więcej informacji w:
SZTUKA 2-1989, Krzysztof Stanisławski “Little Wing”
FORMAT 2/3-1991, Marek Śnieciński “Stan świadomości”
ART & BUSINESS 3/4-1993, Agata Saraczyńska “Ekspresja lat 80. – Zdzisława Nitki zwierzenia prowokowane”
FORMAT 3/4-1993, Andrzej Saj “Młode malarstwo, malarstwo młodych”
MALARSTWO MŁODYCH 1980 – 1990, Jarosław M. Daszkiewicz, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1995
DYKCJA – Pismo Literacko Artystyczne 9/10-1998, Jacek Rogucki “Bez premedytacji”
ART & BUSINESS 6-2001, Krzysztof Stanisławski “Lata 80.- raport, Zdzisław Nitka”
SŁOWNIK MALARZY POLSKICH, Maryla Sitkowska “Nitka Zdzisław”, Wydawnictwo Arkady, Warszawa 2001
SŁOWO POLSKIE 6 XII 2002, Cezary Kaszewski “Wrocławska trójka malarska”
EXIT 3-2002, Agata Smalcerz “Liryczny Nitka”
ARTEON 5-2002, Marek Śnieciński “Malarz maluje psa”
ODRA 3-2004, Mirosław Ratajczak “Wernisaże”
