21 lutego – 7 kwietnia 2025 r.

Na wystawie prezentowane były: malarstwo, instalacje, wideo i fotografie. Celem projektu było ukazanie relacji teatru i sztuk wizualnych w twórczości Adrei Cusumano, ze szczególnym uwzględnieniem dzieł powstałych podczas jego współpracy z Mirą Rychlicką w Krakowie. Część prac była dokumentacją instalacji i performansów powstałych na całym świecie, od Indii po Szkocję, szczególnie tych zrealizowanych w Galerii Krzysztofory (dawnej siedzibie Teatru Cricot 2 i Cricoteki). Tytuł „BIAWE” pochodzi od polskiego słowa „biały”. Jest to neologizm powstały podczas pobytu Cusumano w Krakowie. Nawiązuje do bieli kojarzonej ze śmiercią w twórczości Tadeusza Kantora. Cusumano dogłębnie studiował spuściznę tego artysty. Przejął od niego teatralność związaną z życiem, szczególnie w aspektach przemijania i cielesnego rozkładu. Podobnie jak Kantor, Cusumano myśli o swojej twórczości jako o dziele totalnym, badaniu przekraczającym wszystkie dziedziny sztuki.

Andrea Cusumano (Palermo, 1973), włosko-brytyjski artysta multimedialny, kurator, performer i reżyser, twórca instalacji site-specific, malarstwa, rzeźby, ceramiki i fotografii. Jego prace charakteryzują się wykorzystaniem różnych mediów i przenikaniem się dyscyplin, które wzajemnie się uzupełniają, dzięki czemu powstaje złożone i spójne dzieło sztuki w tradycji Gesamtkunstwerk. Jego tematy obejmują śmierć, transcendencję i osiągnięcie katharsis poprzez sztukę.
Cusumano początkowo kształcił się jako psycholog kliniczny. Następnie studiował performance i scenografię w Central Saint Martins College of Art and Design w Londynie. Uzyskał też tytuł doktora na Uniwersytecie w Ferrarze. W Salzburgu studiował rysunek i malarstwo u Georga Eislera i Hermanna Nitscha. W tym czasie, pod wpływem głównie Hermanna Nitscha, nastąpił punkt zwrotny w jego twórczości: porzucenie figuracji, a nawet malarstwa i wyjście poza granice płótna.
Po powrocie do Palermo rozwinął szereg prac ekspresyjnych i gesturalnych. Jednocześnie zaczął eksperymentować z wykorzystaniem przestrzeni i instalacji site-specific w Palermo, we Włoskim Instytucie Kultury w Los Angeles i w Nowym Jorku.
W 1997 roku w zamku Prinzendorf w Austrii – siedzibie teatru Orgies Mysteries Theatre (O.M.T.) Hermanna Nitscha współpracował przy powstawaniu partytur, dyrygował orkiestrą O.M.T. w Hamburger Bahnof w Berlinie, a później w Kunst- und Austellungshalle der Bundesrepublick Deutschland w Bonn. Współpracował z Cattelani Arte w Modenie, Galleria Morra w Neapolu i Galerie Hohenlohe & Kalb w Wiedniu.
Na początku 2000 roku przeniósł się do Londynu. Podróżował do Wrocławia, a następnie do Krakowa, aby dogłębnie przestudiować twórczość Tadeusza Kantora.
W latach 2004-2017 wykładał w Londynie w Central Saint Martins, Rose Bruford College i Goldsmiths, interesowała go scenografia i teatr wizualny.
Podczas pobytu w Indiach w latach 2009-2013 zaprezentował swoje prace dotyczące plemiennych rytuałów i form performatywnych na Bharat Rang Mahotsav w New Dehli i na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Kerali. W 2017 roku współpracował z indyjską artystką Mithu Sen.
W latach 2014-2019 był radnym ds. kultury w Palermo, w tym czasie zorganizował i zarządzał m.in.: „Manifesta 12” i „Włoską Stolicą Kultury Palermo”.
W 2022 r. został wyróżniony przez Departament Kreatywności Współczesnej Ministerstwa Kultury we Włoszech.
W latach 2020-21 był kuratorem Letterature – Festival Internazionale di Roma; w latach 2017-2023 był kuratorem trzech edycji BAM – Biennale Arcipelago Mediterraneo (Palermo), międzynarodowego festiwalu badań w dziedzinie sztuk wizualnych, muzycznych i performatywnych. W 2008 roku założył CeSDAS – Centro di Sperimentazione per la Drammaturgia Applicata allo Spazio, prowadząc przedsięwzięcia artystyczne w Wielkiej Brytani, Indiach, Polsce i we Włoszech. W 2021 r., wraz z Fundacją MeNO, przekształcił CeSDAS w szkołę dramaturgii z siedzibą w Palermo.
Jego prace znajdują się w międzynarodowych kolekcjach prywatnych i muzeach.

Kurator: Fabio Cavallucci

Wystawa dofinansowana ze środków Miasta Jeleniej Góry, Fondazione Sicilia, Włoski Instytut Kultury w Krakowie, Italian Cultural Institute, Fondazione MeNO.

17 stycznia – 17 lutego 2025 r.

Waldemar Grzelak pisze: „Tytułem tej wystawy pragnę nawiązać do retorycznego pytania, które znajdzie się na końcu tego krótkiego tekstu. Lubię w zdjęciach realizm i malarskość, ale nie kopiuję tego, co widzę gdyż uważam, że sztuka zaczyna się tam, gdzie kończy się kopiowanie. Moja fotografia jest oparta na wspomnieniach i związanych z nimi refleksjach. Te odczucia i przeżycia wyrażam w formie ekspresyjnej, bo one ukształtowały moją psychikę. Dzisiaj ten aspekt filozoficzny nazywam duchowością lub wizją. Czasem ta wizja jest bardzo ulotna, zmienia się, w moich myślach jest mielona i przerabiana. Jest to długotrwały proces, którego nie można się nauczyć. W takim stanie uduchowienia wydobywam różnicę między tym co widzę a tym co czuję. Tak powstaje uduchowione piękno, którego w ogóle nie było, ale także inne emocje, np. smutek, ból, radość. Dotyk fotografii jest aktem nie tylko fizycznym, ale też czynnością wzrokową, zostawiającą ślad w pamięci. Zatem: czy ten „Dotyk fotografii ” sprawi, że z tej ekspozycji wyjdziemy trochę innymi ludźmi? Takie mam marzenie”.

Waldemar Grzelak – nauczyciel, członek Związku Polskich Artystów Fotografików i Stowarzyszenia „Nowy Młyn” – Kolonii Artystycznej w Szklarskiej Porębie. Fotografią zajmuje się od 1967 r. Początkowo związany z Jeleniogórskim Towarzystwem Fotograficznym. Przez 20 lat prowadził własną pracownię fotograficzną zajmując się zawodowo fotografią studyjną, reklamową i wydawnictwami reklamowymi. Wystawiał w kraju i za granicą, jest laureatem wielu nagród. Jego prace zakupiono między innymi do wydawnictwa „Polska Fotografia Amatorska w latach 1944-1984”.

Wystawa realizowana dzięki pomocy finansowej Miasta Jelenia Góra.