15 marca 2019 r.
Wystawa realizowana przy pomocy finansowej Miasta Jelenia Góra.
Wernisaż wystawy Marcina Berdyszaka. Fotorelacja.
All posts by Galeria BWA
Marcin Berdyszak. Konsumpcja, wiedza, bezpieczeństwo
15 marca – 9 kwietnia 2019 r.
Prace prezentowane na wystawie nawiązują do tych trzech podstawowych pojęć związanych z funkcjonowaniem człowieka we współczesnym świecie. Konsumpcja jako zjawisko totalne ma swoje odniesienie w realizacji interaktywnej ,,praktyki codzienne w czasach konsumpcji”, która nawiązuje do emocji spowodowanych ogólnie pojętym nadmiarem. Refleksje na temat wiedzy znajdziemy w realizacji ,,ślepy traf”, której premierowy pokaz nastąpił w BWA . Wiedza, która jest traktowana jako wyrocznia, baza czy fundament w instalacji poddana jest pytaniu o to, czy aby nie jest labilnym i na dodatek trudno dostępnym gruntem.
Bezpieczeństwu, które jest kluczowym hasłem we wszystkich aktualnych poczynaniach ludzkich poświęcona jest kolejna interaktywna realizacja zatytułowana ,,pancerze wymuszające”. Każda forma pancerza czy zabezpieczenia wymusza na naszej psychice albo wręcz na naszym ciele pewien konkretny układ, pozycję. Może też wprowadzić ograniczenie w imię bezpieczeństwa. Z drugiej strony oddając się ciekawej lekturze, modlitwie czy jakiejkolwiek innej sytuacji , w której koncentrujemy się jesteśmy najbardziej narażeni.
Wszystkie prace prezentowane na wystawie stawiają pytania, na które nie znajdujemy odpowiedzi a dotyczą elementarnych zjawisk w kulturze właśnie takich jak bezpieczeństwo, wiedza czy konsumpcja i ich konsekwencji dla człowieka.
Marcin Berdyszak – urodzony w Poznaniu w 1964 roku. Dyplom z malarstwa w pracowni prof. Włodzimierza Dudkowiaka oraz z rzeźby w pracowni prof. Macieja Szańkowskiego w PWSSP w Poznaniu
w 1988 roku. Od 1989 roku związany z Akademią Sztuk Pięknych w Poznaniu a obecnie Uniwersytetem Artystycznym w Poznaniu. Pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego i prowadzi pracownię działań przestrzennych na Wydziale Rzeźby.
W latach 1999- 2002 prodziekan Wydziału Edukacji Artystycznej w ASP w Poznaniu. W latach 2002-2008 pełnił funkcję prorektora ds. studenckich i współpracy z zagranicą. Rektor Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu w latach 2008-2016.
Członek Stowarzyszenia Artystyczno – Edukacyjnego ,,Magazyn”, którego jest współzałożycielem wraz z Tadeuszem Wieczorkiem, Piotrem Pawlakiem i Wojciechem Nowakiem.
Zajmuje się instalacją, obiektem, rysunkiem i malarstwem. Swoje prace prezentował na różnych wystawach zbiorowych i indywidualnych między innymi w Polsce, Niemczech, Słowacji, Czechach, Bośni i Hercegowinie, Rosji, Ukrainie, Finlandii, Austrii, Szwecji, Japonii, Meksyku, Węgrzech, Wielkiej Brytanii, Litwie, Szwajcarii,Izraelu i USA.
Brał udział w licznych spotkaniach i konferencjach dotyczących edukacji artystycznej.
Zrealizował kilkadziesiąt warsztatów autorskich w kraju i zagranicą. Jego prace znajdują się w licznych kolekcjach państwowych i prywatnych w kraju i zagranicą.
Wystawa realizowana przy pomocy finansowej Miasta Jelenia Góra.
Oni – pokaz filmu Artura Żmijewskiego
27 lutego 2019 r.
Projekcja filmu (27 min.) poświęconego tożsamości narodowej różnych grup społecznych i wiekowych o skrajnie odmiennych poglądach.
Galeria BWA włącza się w dyskurs dotyczący potrzeby tolerancji i niezgody na każdego rodzaju przemoc. Włącza się silnym głosem znakomitego polskiego artysty, Artura Żmijewskiego, od lat działającego w nurcie sztuki krytycznej. W trakcie projekcji wnioski nasuwają się same i skłaniają do rozmowy na temat granic wolności, źródeł agresji, a przede wszystkim potrzeby tolerancji.
Artur Żmijewski, artysta multimedialny. Absolwent warszawskiej ASP w pracowni prof. Grzegorza Kowalskiego, słynnej „Kowalni”. Prace Żmijewskiego zwykle dotyczą tematów trudnych, ważkich społecznie, a nawet niewygodnych, zadania sztuki postrzega on jako wykraczanie poza granice tego, co uważa się za artystyczne w tradycyjnym rozumieniu tego słowa. W 2005 roku reprezentował Polskę na Biennale w Wenecji. Był kuratorem 7. Biennale Sztuki Współczesnej w Berlinie. Współtworzył pismo „Czereja”, jest redaktorem artystycznym kwartalnika „Krytyka Polityczna”. Wydal zbiór wywiadów z artystami pt. „Drżące ciała”. W 2010 roku otrzymał prestiżową Ordway Prize, przyznawaną przez Creative Link for the Arts i New Museum w Nowym Jorku. W 2013 roku został laureatem Nagrody Krytyki Artystycznej im. Jerzego Stajudy. Współpracuje z Galerią Foksal w Warszawie.
Rozmowę po projekcji poprowadzą:
Joanna Mielech – historyczka sztuki, kuratorka wystaw, Kierowniczka Działu Wystaw w jeleniogórskim BWA, autorka tekstów o sztuce współczesnej i fotografii, wykłada historię sztuki i fotografii w Jeleniogórskiej Szkole Fotografii, .
Iwona Makówka – kulturoznawczyni, redaktorka katalogów i książek o sztuce, koordynatorka projektów artystycznych. Przez wiele lat związana zawodowo z Galerią PGS w Sopocie, obecnie edukatorka w jeleniogórskim BWA.
Działalność BWA jest finansowana z budżetu Miasta Jelenia Góra.
Historia pewnej zdrady. Performance Zuzanny Janin.
22 lutego 2019 r.
W ostatni piątek w BWA odbył się performance Zuzanny Janin pt. „Historia pewnej zdrady”. Artystka starała się pokazać i przepracować swój tytułowy dramat. Działanie odbyło się w przestrzeni wystawy „Pokoje/Rooms”. Powstał „kolaż multimedialny”, w ramach którego Janin starała się przełamać kulturowy przymus skrywania krzywdy i rozpaczy. Publiczna opowieść o zdradzie stała się krytyką kultu młodości, gdzie zarówno osoba porzucona jak i „nowa zdobycz” są częścią tej samej gry podwójnych standardów, elementem zabawy cudzym kosztem.
Po performensie odbyło się spotkanie z Zuzanną Janin, które poprowadziła Luiza Laskowska.
Performance w ramach Festiwalu Filmowego ZOOM-ZBLIŻENIA
Zuzanna Janin. POKOJE / ROOMS – wernisaż
15 lutego 2019 r.
Wystawa realizowana przy pomocy finansowej Miasta Jelenia Góra.
Zuzanna Janin. POKOJE / ROOMS
15 lutego – 9 marca 2019 r.
POKOJE / ROOMS, to instalacja wideo. Nakładające się na siebie projekcje oznaczone numerami pokoi hotelowych 208, 106, 1002. Pokoje znajdują się w hotelach w Paryżu, Berlinie i Białymstoku. Skrywają tajemnicą zdrady. Artystka, jako gość hotelu spędza w samotności jedną noc w tych samych pokojach, w których profesor zdradzał kochającą żonę ze swoją kochanką, byłą studentką i asystentką. Okrucieństwo i ból zdrady zaklęte jest w leniwym tempie scen, w pozornie spokojnych emocjach i przyćmionym świetle obrazów hotelowych pokoi, w których pojawia się naga sylwetka samotnej kobiety spędzającej w białej pościeli ciężką, długą, nieprzespaną noc.
Zuzanna Janin wielokrotnie podejmowała trudne tematy, takie jak przemoc, zdrada, ból, śmierć, choroba, strach i samotność. Na wystawie POKOJE / ROOMS skupiła się na niejednoznaczności naszego odczytania emocji, rozpaczy i samotności. Problematyka zabawy kosztem innych i związanego z nią okrucieństwa nie jest często podejmowana przez artystów. Janin patrzy na te sprawy z perspektywy osoby porzuconej. Buduje obraz kultury gwałtu, narcyzmu i megalomanii. Obraz cywilizacji przemocy, rywalizacji oraz społecznego przyzwolenia na tzw. „łowy”. W ramach wystawy Janin prezentuje szczere do bólu obrazy odbywającej się w ciszy tragedii prywatnej. Podobnie jak we wcześniejszych pracach, takich jak Walka (2001) i Widziałam swoją śmierć (2003), uniwersalizuje swoje doświadczenia. Bezkompromisowo traktuje problem zdrady i porzucenia jako formy przemocy emocjonalnej w związku. Pokazuje kulturowy przymus skrywania krzywdy i rozpaczy, podkreślając jednocześnie okrucieństwo kultury przyzwolenia, w epoce kultu młodości, gdzie zarówno osoba porzucona jak i „nowa zdobycz” są częścią tej samej gry podwójnych standardów, elementem zabawy cudzym kosztem, zdrady jako formy „wolności”, bez względu na cenę i konsekwencje osobiste oraz społeczne.
Zuzanna Janin (ur. 1961) zajmuje się rzeźbą, instalacją, filmem, wideo, fotografią, akcjami i działaniami performatywnymi. Należy do grona najważniejszych przedstawicielek sztuki polskiej po 1989 roku. Brała udział m.in. w Biennale w Istambule (1992), Biennale w Sydney (1993) Sonsbeek’93 (1993), Biennale w Liverpool (1998), FOKUS Łódź Biennale (2010), a także w 54 Biennale Sztuki w Wenecji w prezentacji Rumunii (2011), Alternativa 6, Gdańsk (2016), Open City Lublin (2017).
Wystawa realizowana przy pomocy finansowej Miasta Jelenia Góra.
GRAFIKA I RYSUNEK z kolekcji BWA – wernisaż
Wernisaż: 25 stycznia 2019 r.
Wystawa zrealizowana dzięki pomocy finansowej Miasta Jelenia Góra.
GRAFIKA I RYSUNEK z kolekcji BWA
25 stycznia – 11 lutego 2019 r.
Wystawa prac z kolekcji jeleniogórskiego BWA. Zbiór tworzony był od początku istnienia galerii aż do upadku PRL’u. Znajduje się w nim około 800 prac wybitnych polskich artystów. Zakupy dokonywane były ze środków pochodzących z jeleniogórskiego Urzędu Wojewódzkiego. Dzięki pracy m.in. Ireny Klisowskiej – Filipczuk, ówczesnej dyrektorki galerii, w naszym BWA powstała kolekcja grafiki polskiej z lat 80. porównywalna z kolekcją znajdującą się w warszawskiej Zachęcie.
Na wystawie zaprezentowaliśmy kilkadziesiąt grafik. Były wśród nich linoryty, drzeworyty, miedzioryty, akwaforty, mezzotinty oraz suche igły.
Artyści, których prace prezentowane były na wystawie:
Teresa Czajkowska, Władysław Czyszczoń, Andrzej Dudek-Dürer, Edward Dwurnik, Henryk Fajlhauer, Stanisław Filipczuk, Ryszard Gieryszewski, Lech Hajdamowicz, Izabella Hollak-Zwolińska, Tadeusz Jackowski, Jerzy Jakubów, Tadeusz Kaczmarek, Jerzy Kryszpin, Marek Lercher, Marek Liksztet, Janusz Lipiński, Zbigniew Martin, Krystyna Matusiak, Dariusz Miliński, Jan Owsiewski, Józef Pakulski, Henryk Płóciennik, Stanisław Rzepa, Krzysztof Skórczewski, Jan Superson, Alicja Szymańska, Witold Turkiewicz, Bogumiła Twardowska – Rogacewicz, Andrzej Urbanowicz, Bronisław Wolanin.
Wystawa zrealizowana dzięki pomocy finansowej Miasta Jelenia Góra.
Spotkanie z Markiem Liksztetem poświęcone grafice warsztatowej.
11 lutego 2019 r.
Marek Liksztet (ur.1951 r. w Kowarach) absolwent Instytutu Wychowania Artystycznego Uniwersytetu im. Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie (Grafika u prof. D. Kołwzan-Nowickiej, 1980). Uprawia grafikę warsztatową oraz fotografię. Przez wiele lat zajmował się dydaktyką z zakresu sztuki (m.in. w Jeleniogórskiej Szkoła Fotografii, Zespole Szkół Rzemiosł Artystycznych – Liceum Plastycznym w Jeleniej Górze, Międzynarodowym Forum Fotografii „Kwadrat” BWA we Wrocławiu, Summer Photo-School /The House of Photography/ w Popradzie na Słowacji, UNESCO – Studiengang Kultur und Management – instytut fur Kulturelle Infrastruktur – Sachsen). Prowadził warsztaty artystyczne i seminaria w Danii, Niemczech, Słowacji, Finlandii oraz w Polsce. Brał udział w ponad 150 wystawach ogólnopolskich i międzynarodowych. Autor 30 wystaw indywidualnych. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików. Mieszka w Jeleniej Górze.
Karpigrafia. Krzysztof Kułacz Karpiński
WYSTAWA ODWOŁANA
Wernisaż: 25 stycznia – 11 lutego 2019 r.
Krzysztof Kułacz Karpiński – zajmuje się rzeźbą, rysunkiem i grafiką. Ukończył wrocławską ASP na Wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa; dyplom zrealizował w Pracowni Rzeźby pod kierunkiem prof. Janusza Kucharskiego. Ukończył też historię sztuki na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Od lat związany jest z regionem Zagłębia Miedziowego. Mieszka i pracuje w Legnicy.
Opisując twórczość Karpińskiego Roger Piaskowski używa neologizmu „linearyzm”, samego zaś artystę nazywa „linearystą”. Istotnie, świat, jaki wyłania się z rysunków Karpińskiego to świat kreski – w większości czarno-biały, przyprószony szarością, gdzie plamy koloru są rzadkim i wyjątkowym gościem, a o sile wyrazu decyduje wyrazistość linii, kontrast czerni kreski i bieli tła oraz precyzyjne operowanie skalą szarości.
Pod względem tematycznym w pracach Karpińskiego możemy wyróżnić dwie duże grupy. Jedną stanowią minimalistyczne studia pewnych elementów przyrody. Tutaj jednym z najczęściej spotykanych motywów są korony drzew – zimowe, pozbawione liści, gdzie nagie gałęzie stają się kreską i tworzą geometryczne konstrukcje. Druga grupa to prace, które można nazwać minimalistycznym krajobrazem industrialnym Zagłębia Miedziowego z jego charakterystycznymi sylwetkami szybów górniczych i industrialną architekturą.
W linearyzmie Karpińskiego kreska odnotowuje pierwsze impulsy twórczości i inicjuje proces rysowania. Linearyzm rysowania jest w dojrzałej twórczości tego artysty drogą i remedium na bezmiar przytłaczającego przemijania. Kreśląc czarne poziomy, piony, diagonale, okręgi i łuki, zagęszczając pola kompozycyjne i stopniując nasycenie czernią od szarych delikatnych kreskowań po coraz mocniejsze, wyrazistsze wręcz brutalne „kratownice” z pionów i poziomów Karpiński buduje niepokój, wyraża uczucie zagrożenia, dynamizuje odbiór brutalnych sił cywilizacji technicznej, przeciwstawia się pustce po odejściu kogoś bliskiego. Wkracza w przestrzeń sporu ze śmiercią, kiedy w procesie zagęszczania linii, doprowadza do ich unifikacji w jedną, czarną płaszczyznę – plamę z tuszu.
Sposób rysowania, zasady czystości kreski, ich geometryczna precyzja są rygorystycznie podporządkowane regułom rysunku technicznego. Nawet spontaniczne rysowanie w tej technice, zostało wyzwolone z logiki technicznego rysunku opisującego konkretny przedmiot. Oczywiście rysunki nie opisują żadnego obiektu, nie oddają rzeczywistych wymiarów projektowanej rzeczy. Nie widzimy przecież projektów ani architektonicznych przekrojów. Linie zostały wyzwolone przez artystę z ich funkcji użytkowych i poddane emocjom procesu twórczego. Z rzadka pojawiające się – w tych gęstych strukturach – aluzje do konkretnych obiektów np. oko ludzkie, jakby poetyzują, nie wytrzymują zasadniczej energii linearnej, są jakby zagubionymi przybyszami z surrealistycznej przestrzeni.
Pokazywane w BWA prace można potraktować jako odpowiedź na tęsknoty za rysunkiem warsztatowym, klasyczną szlachetną sztuką kontemplacji i ekspresji, której sens został dość radykalnie podważony zarzutami o brak świeżości, siły inwencyjnej i sztuczny separatyzm. W efekcie rysunek wszedł w obszar działań multimedialnych, włączając się w przestrzeń universum sztuki jako ewentualny pretekst, koncept wyjściowy do działań wielowymiarowych typu instalacji, wideo i innych. Zamiast tego w twórczości Karpińskiego odnajdujemy pewien pierwotny sposób myślenia o rysunku, czy też impuls do jego tworzenia, który tak doskonale streściła Magda Dunikowska: Dążenie przemożne do wyodrębnienia linii jako konstytutywnego języka obrazowego, do nadania jej autonomii i przyznania podstawowej roli w tworzeniu i porządkowaniu wiedzy o świecie.
Wystawa realizowana dzięki pomocy finansowej Miasta Jelenia Góra.