2 – 26 lutego 2024 r.

Beata Kornicka-Konecka nawiązywała w swojej twórczości do tradycji monochromatycznego rysunku realistycznego. Posługiwała się najbardziej popularnym narzędziem – ołówkiem. Rysowała na papierze. Ewelina Jarosz pisze, że „Ten (…) gatunek sztuki, wciąż stawia swym adeptom wysokie wymagania. (…) Wyczucie technicznej specyfiki wypowiedzi artystycznej poprzez rysunek u Kornickiej-Koneckiej wchodzi w dialog z malarstwem i fotografią. (…) Węzłowym problemem staje się tu zetknięcie tego, co konkretne, materialne z tym, co abstrakcyjne, jawiące się jako niemożliwe do wyrażenia. (…) Oto właściwość jej rysunku – nie jest to – szkic wymagający następnie nałożenia farb, ani obrys, który pozwalałby dalej sączyć się wyobraźniowym rojeniom, ani narys poprzedzający inne, ukryte jeszcze przedstawienia – lecz pewna definitywna pozytywność, lokująca się w specjalnym miejscu pomiędzy stwórczą potencjalnością sprowadzonego do elementarnych struktur płótna, a ostatecznością czarno-białej fotografii”.

Beata Kornicka-Konecka urodziła się w Poznaniu, w rodzinie artystyczno-prawniczej. W latach 1977-1983 studiowała w poznańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, dyplom z zakresu projektowania graficznego uzyskała w pracowni prof. Grzegorza Marszałka. Od 1994 roku mieszkała w Szklarskiej Porębie. Wraz z mężem Januszem Koneckim prowadziła prywatne Centrum Edukacji Artystycznej, w skład którego wchodziła pracownia plastyczna i galeria autorska „Kokon”. Przez wiele lat uczyła malarstwa, rysunku i projektowania graficznego w jeleniogórskim Liceum Sztuk Plastycznych.
Wystawiała m.in. w Jeleniej Górze, Kamiennej Górze, Poznaniu, Szklarskiej Porębie, Toruniu, Wałbrzychu, Włocławku oraz za granicą, w Czechach, Niemczech i Stanach Zjednoczonych. Była autorką dużych cykli rysunkowych inspirowanych literaturą, m.in. „Dekameronem” Bocaccia, „Rękopisem znalezionym w Saragossie” Potockiego i „Księgą Ducha Gór” Hauptmanna.
Artystka zmarła w 2023 roku.

Prace prezentowane na wystawie pochodzą ze zbiorów rodziny, kolekcji prywatnych i Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze.

Na wystawie prezentowany będzie również film o Beacie Kornickiej-Koneckiej w reżyserii Małgorzaty Maszkiewicz zrealizowany przez Stowarzyszenie „Nowy Młyn” Kolonia Artystyczna i Miejski Ośrodek Kultury, Sportu i Aktywności Lokalnej w ramach projektu „Szklarska Poręba dla artystów” (2020).

Wystawa realizowana przy pomocy finansowej Miasta Jeleniej Góry

1 grudnia 2023 r. – 29 stycznia 2024 r.

Sztuka Pawła Jarodzkiego była mocno osadzona w jego teraźniejszości. Mogła być odbiciem aktualnych wydarzeń z pierwszych stron gazet albo osobistych przemyśleń dotyczących kondycji człowieka we współczesnym świecie. Proweniencję jego języka artystycznego można wywieść ze sztuki ulicy, graffiti oraz murali. Jarodzki był bezpośredni i komunikatywny, stosował szablony i odwoływał się do kultury popularnej.
Anna Mituś pisze, że „Paweł Jarodzki był przede wszystkim malarzem, twórcą i konsumentem obrazów”. Jako najważniejsze cechy jego prac wymienia: „ikoniczność; recykling cech formalnych i symbolicznych innych obrazów; tandetność i cechy sztuki niskiej, jako wyraz solidarności z kulturą osób nieuprzywilejowanych; wreszcie potencjalny błąd, jako nośnik ujawniania prawdy – kiedy ktoś wyjawia ją niechcący, kłamiąc, lub z naiwności”.
Na wystawie w BWA prezentujemy malarstwo na płótnie, płycie, tekturze i blasze, szablony oraz obiekty. Jest to wybór prac powstałych od lat 80. do końca życia artysty.

Paweł Jarodzki (ur. 1958, zm. 2021) malarz, grafik, rysownik, autor komiksów i podręczników dla dzieci; zajmował się też poezją i sztuką wideo. Był profesorem wrocławskiej ASP (kierował Katedrą Malarstwa Architektonicznego i Multimediów) oraz kuratorem BWA Awangarda. Był współzałożycielem i liderem grupy artystycznej LuXus (1983–1995) uznawanej przez krytyków za jedno z najważniejszych zjawisk w sztuce polskiej przełomu lat 80. i 90.

Kuratorki: Joanna Mielech, Luiza Laskowska

Wystawa zrealizowana ze środków finansowych Miasta Jeleniej Góry