1 – 25 sierpnia 2008 r.

Katarzyna Myśliwska – Sienkowska i Bente Kluge w swoim artystycznym misterium poruszają tematy kobiecości, mitu oraz esencji bytu. Koncentrują się na obszarach podświadomych i nieświadomych, na „zetknięciach wrażliwości z żywiołem”. Zestawienie prac artystek wiąże się z istotnym w sztuce współczesnej nurtem związanym z pojęciem environment’u – otoczenia. Widz wprowadzony zostaje w przestrzeń, która skomponowana została z „rzeźbionych obrazów” oraz „malowanych rzeźb”.

W figuralnych rzeźbach Norweżki Bente Kluge, zaciera się granica pomiędzy szkicem a dziełem gotowym. Niewielkich rozmiarów formy stanowią artystyczną interpretację bycia – jako nieustającej podróży w poszukiwaniu mądrości… Książęta, królowe, postaci bajkowe, diabły, anioły i zwykli ludzie – poruszają się w błędnym kole, jeden za drugim, nie mogąc dostrzec rozwiązania. Ponad bohaterami wizji artystycznej Bente – dłonie unosi Dyrygent, siła najwyższa, Bóg…, nadający rytm zwykłym, codziennym czynnościom ludzkim, pełnym słabości, oczekiwania ale i pogodzenia się z losem, szczęścia.

Katarzyna Myśliwska-Sienkowska proponuje żywe, poetycko zorientowane spojrzenie na otaczający nas świat, prowadzi widza w rejony tragikomedii ludzkiego istnienia, nieustającego misterium rozczarowania i nadziei, zwątpienia i wiary. Jej wielkoformatowe malowidła, rysunki czy kolaże przywołują świat pełen symboli, umowności, uproszczeń, gdzie decydującą rolę pełni ostra plama barwna, nierzadko uzupełniona ołówkiem czy piórkiem.
KATARZYNA MYŚLIWSKA-SIENKOWSKA

Obrazy i obiekty Katarzyny Myśliwskiej – Sienkowskiej, acz wielce dekoracyjne, zostały przez autorkę pozbawione powierz­chownej zręczności, malarskiego frazesu czy efekciarskiego zdobnictwa. Zbudowane z obsesyjnych wizerunków i symboli, sta­nowią dowód usilnego poszukiwania własnych środków, najdokładniej wyrażających prawdę subiektywną. Zdają się być intym­nymi zapiskami z doświadczenia codzienności.

Obserwujemy surowy wybór z repertuaru własnych doznań i emocji, kiedy staranność opisywania szczegółu łączy się z akcep­towaniem przypadku przy dużej wrażliwości autorki na paradoks i zawartą w nim tajemnicę. Tajemnicę, którą stanowi przemie­szanie i przenikanie świata otaczającego z wyobrażonym, realności z marzeniami sennymi. Fakty i przeżycia obrastają fikcją, ta zaś – wyzwala i inspiruje. Nie jest to jednak sen “śniony nieprzytomnie”, wręcz przeciwnie – śniony nader świadomie, tyle tylko, że świadomość uległa rozszczepieniu. Zdaje się wyrastać z metafizycznego zadziwienia światem, z prób jego porząd­kowania, reinterpretacji, rozbijania stereotypów myślowych. W rejony mitu wchodzi stopniowo. Z marzeń, snów, bólu i namięt­ności kreuje sfery, w których nie istnieje czas. Penetruje to, co w codzienności rytualne, odsłaniając coraz głębsze pokłady rzeczywistości.

Fantazja, marzenie, także cytaty z rzeczywistości – sąsiadują ze sobą, nabierając jednakowego stopnia realności i nierealności zarazem, gdy określony epizod zostaje oderwany od swojego realnego podłoża, od konkretnych okoliczności, w jakich istnieje i uogólniony w formę o uniwersalnym zasięgu. Dokonuje się sublimacja, transpozycja pojęć i treści w motywy plastyczne. Pra­ce utrzymane w charakterze nieco umownej, wystylizowanej, niby teatralnej, niekiedy wręcz filozoficznej paraboli, łączą subtel­ny humor z łagodnym smutkiem i zadumą, a owa świadoma sztuczność czytelnie odnosi się do naszego ludzkiego bytowania, w którym trwa nieustające misterium rozczarowania i nadziei, zwątpienia i wiary, podczas gdy jednostka zagubiona w labiryn­tach cywilizacji wciąż znajduje się na tropie własnej tożsamości. Podstawowe znaczenie zyskuje jednak nie socjologiczny, a me­tafizyczny wymiar egzystencji. Spójna sekwencja obrazów układa się w dość jednorodną diagnozę, odkrywającą chaos tradycji, desakralizację codzienności, nawet samowyczerpanie cywilizacji. Zużyte formy i celebracja obrzędów o zapomnianej treści, to nie powrót do sacrum, lecz groteska, wynikająca z zakłócenia różnych porządków.

W ten sposób jawi się, zdefiniowany i opisany w obrazach Katarzyny Myśliwskiej – Sienkowskiej człowiek – cały ze zwyczajności i snów, z różnych rodzajów ciemności, trwa w kolejnych metamorfozach, w powijakach i powinowactwach, powinnościach, skłonno­ściach i możliwościach. Ożywa w prywatnych rytuałach i publicznych ceremoniach.

Katarzyna Myśliwska-Sienkowska (Sopot) jest absolwentką Wydziału Malarstwa i Grafiki ASP w Gdańsku, dyplom – w pracowni prof. Jerzego Zabłockiego.

Wystawy indywidualne:

1986 – rysunek (pokaz prywatny) Kraków

– rysunek, malarstwo „Arc – en – cil” Paryż

1987 – malarstwo, rysunek Galeria SARP Gdańsk rysunek Galeria “Pokaz” SBWA Warszawa

1990 – malarstwo Galeria “Atom” Gdańsk

malarstwo Galeria “Test” SBWA Warszawa

malarstwo, rysunek Galeria “Pokaz” SBWA Warszawa

1991 – malarstwo “quai de la gare” Paryż

malarstwo, rysunek Galeria “Arche” Gdańsk

1992 – malarstwo “leidler Art. Gallery” Gdańsk

malarstwo, rysunek Galeria “P” Gdańsk

malarstwo, rysunek “Palais Rastede” Niemcy

1993 – kolaż, malarstwo “Zeidler Art. Gallery” Gdańsk

1995 – malarstwo Muzeum Narodowe Gdańsk

kolaż Galeria “Test” SBWA Warszawa

1998 – kolaż Galeria “Pod psią i kocią łapą” Sopot

2001 – malarstwo, instalacja, widma Państwowa Galeria Sztuki Sopot

2002 – malarstwo, instalacja “Galeria 78” Gdynia

2003 – malarstwo, rysunek Dworek Sierakowskich Sopot

kolaż, malarstwo Galeria Antoniego Rząsy Zakopane

2006 – malarstwo Galeria “EL” Elbląg

malarstwo Galeria “Refektarz” Kartuzy

2008 – malarstwo BWA Olsztyn

malarstwo BWA Jelenia Góra (1.08.2008)

Prace w zbiorach:

Biblioteka Narodowa w Warszawie, Stołeczne Biuro Wystaw Artystycznych

w Warszawie, Galeria “Zapiecek” w Warszawie, Galeria “Arc-en-ciel” w Paryżu oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą.

Jerzy Kamrowski
BENTE KLUGE

Rzeźby Bente Kluge związane są z ludzką egzystencją, skłaniają do zadumy i refleksji. Nie budzą wesołości. Wprowadzają widza w świat “z drugiej strony jaźni” nie zawsze przez nas odkrywanego. Rzeźby Bente kojarzą świat realny i świat wyobraźni w sposób harmonijny – cicho, spokojnie, bez agresji, czasem kolorowo. Poprzez swoje prace Bente przekazuje, a raczej przypo­mina nam również o rzeczach ważnych, ponadczasowych, tkwiących głęboko w naszej obyczajowości: o ulotności władzy, bła­zenadzie polityków i możnych, uwikłaniu jednostki, niemożności działania, a w końcu o równości przemijania. Forma tych rzeźb pozbawiona jest nadmiernej ilości detali i zbędnej ekspresji. Oszczędny modelunek, wyważone proporcje i rytm kompozycji, nadaje tym niewielkim pracom monumentalnej powagi i surowego piękna.

Do realizacji rzeźb używa wielu różnych materiałów: ceramiki, szkła, drewna, blachy stalowej czy brązu. Przed odlewem w brązie modeluje swoje prace w wosku i ten materiał określa w pewnym sensie formę, powierzchnię i fakturę tych rzeźb. Praca w wo­sku musi postępować w miarę szybko, określa to temperatura tego materiału – jest to krótki czas na podjęcie decyzji formalnej. Dzięki temu rzeźby noszą na sobie ślady dotknięcia rąk. Zaskakująco trafne jest użycie przez autorkę tak banalnego materiału jakim jest żywica poliestrowa. Transparentność, świetlistość tego materiału, zastosowanie koloru – podkreśla założenia kompo­zycyjne tych obiektów. Prace Bente noszą cechy jej wcześniejszych doświadczeń jako projektanta marionetek teatralnych jak również doświadczeń ze studiów w pracowni rzeźby prof. Edwarda Sitka w Gdańskiej ASP. Bente wnosi jednak indywidualny i wyróżniający ją rys własnej twórczości. Jest to przekaz ciepłej, życzliwej, mądrej i uważnej obserwatorki życia i wrażliwego artysty.

Bente Kluge (Sopot)

1979-1983 – Statens Handverks og Kunstindustriskole w Oslo. Wydział kostiumów teatralnych, Państwowa Wyższa Szkoła Rzemiosł Artystycznych i Projektowania Przemysłowego,Oslo.

1983-1984 – Projekty kostiumów dla niezależnych grup teatralnych,

1985-1986 – Wymiana stypendialna, PWSSP – Gdańsk, Wydział rzeźby.

1986-1988 – Projekty i wykonawstwo lalek, Teatr Lalkowy- Oslo Nye Dukke Teater,

1987-1988 – Projekty i wykonawstwo lalek, Programy dla dzieci- Państwowa Telewizja Norweska, NRK

1994-2000 – Akademia Sztuk Pięknych. Wydział rzeźby Dyplom w pracowni prof. Edwarda Sitka

Wystawy indywidualne:

1985 – Galeria Nordstrand, Norwegia

1986 – Brummundal Kunstforrening, Norwegia

1987 – Galeria Isme-Bryne, Norwegia

1999 – Galeria Foyer, Teatr Wybrzeże Gdańsk

2002 – Ha Gamle Prestegard, Norwegia

2004 – Fotland molle, Norwegia

2005 – Galeria El, Elbląg “magia i mit”

2005 – Galeria Refektarz, Kartuzy

2006 – Dworek Sierakowskich

Wystawy zbiorowe:

1983 – Bryne Kunstforrening. Internasjonal kunstuke, Norwegia

2001 – Galeria Refektarz “Młoda rzeźba Gdańsk” Kartuzy

2001 – Galeria Wieża Sw. KatarzynyGdansk

2002 – Kościół Św. Jana, Gdańsk “Po prostu człowiek”

2005 – Związek Artystów Rzeźbiarzy, Gdańsk “Proforma”

Prof. Sławoj Ostrowski

Projekt zrealizowano dzięki pomocy finansowej Miasta Jelenia Góra.